Vondelpark: 17 maart 2012

In het kader van het Blues Before Sunrise project van het Stedelijk Museum, waarbij het Vondelpark in de nacht blauw gekleurd is, wordt een verhalenvertelfestival georganiseerd. Beroemde namen, zoals Kader Abolah, Abdelkader Benali, Gijs Frieling, Evi de Jean, Lodewijk Wiener en Menno Wigman doen mee. In de avond van 17 en 18 maart gaan deze verhalenvertellers met een groepje toehoorders het blauwe licht tegemoet om in deze sfeer een toepasselijk verhaal te verkondigen.

Bijzonder is dat op de zondagavond ook een paddensprookje verteld wordt. Het wordt een interactief sprookje. De toehoorders gaan met een gids op pad, en naar aanleiding van toevallige ontmoetingen met sprookjesachtige amfibieën zal het verhaal zich ontwikkelen. Er is een risico, succes is afhankelijk van de condities. Zonder padden geen verhaal, beleef het ware avontuur! Ook een happy-end kan helaas niet gegarandeerd worden. Kinderen zijn van harte welkom.

Meer informatie over dit festival op de webstek van het Stedelijk.

Intussen is deze wandeling al enige tijd achter de rug.

Er kwamen ruim 10 mensen om het grote paddenavontuur mee te beleven. Het was een heldere en koude nacht, niet echt prettig voor een pad om lekker uit de modder te kruipen, en dat merkten we ook. Met enkele zaklantaarns gingen we op zoek naar de eerste pad. Ik begon voorzichtig aan een verhaal, maar al meteen bleek het dat de mensen liever het echte verhaal wilden horen. Waar komen de padden vandaan, en waar gaan ze heen. Waarom is er plotseling een paddentrek, en waar zijn ze de rest van het jaar? (Antwoorden daarop in de Natuur-afdeling van deze webstek.) We waren al een minuut of 10 onderweg toen we het eerste geritsel hoorden. Sommigen meenden in een flits een kikker gezien te hebben, maar ik kon het geluid niet thuisbrengen. Eigenlijk dacht ik zelf aan een egeltje...

Pas bij de Willemsbrug (ingang Emmalaan) zegen we een klein padje. Iedereen observeerde het diertje terwijl het zich moedig voortbewoog tussen de toeschouwers en in het licht van de schijnwerpers. Ik stopte de pad in mijn emmer en daarna gingen we door het normaal afgesloten hek naar de poelen in de Koeweide. Daar vonden we nog een flinke kikker, die ook in de emmer verdween.

Aan de rand van een van de paddenpoelen lieten we de twee beestjes los, en tot grote vreugde van iedereen zwommen beiden met flinke schoolslag weg, op zoek naar de vrouwtjes! We bleven nog lange tijd om van andere natuurgebeurens te genieten.

Op de terugweg naar het startpunt kwamen we een van de paddentrek-vrijwilligers tegen. Zij had ook een emmertje bij zich, dat al flink gevuld was met bruine kikkers en gewone padden. Iedereen mocht ze zien, en de kinderen mochten een pad eventjes in hun hand vasthouden.

Anderhalf uur later kwamen we terug van een tocht, die eigenlijk 20 minuten zou duren. Hoe het verder ging dit paddentrekseizoen kunt je lezen in Paddentrek 2012.